We zijn allemaal geboren dankzij onze ouders die wel of niet gewild zwanger waren van jou, en waardoor zij dus onze ouders zijn geworden. We geven dus het leven (oftewel levensenergie) aan onze kinderen en kinderen ‘maken’ ons daarmee ouders. Zo hebben we zelf ook het leven gekregen en geven we het leven weer door.
Dit gaat al generaties lang zo. Het is eigenlijk heel wonderlijk om hier even bij stil te staan hoe eenvoudig dit gezegd is, maar eigenlijk hoeveel eeuwen dit al zo gaat en hoe bijzonder dit dus eigenlijk is. We geven namelijk niet alleen het leven door maar ook alles wat hiermee samenhangt.
Door schade en schande leren opvoeden
We leren vanalles op scholen maar we leren niet hoe je een ouder kan zijn of hoe je een gezin ‘draaiend’ houdt. Hoe je kinderen opvoedt (niet alleen de lichamelijke verzorging maar ook de opvoedkundige dingen), wat wordt er van een ouder verwacht, wanneer doe je het goed, etc. Dit alles mag je, door schade en schande, leren. Je doet als ouder 1000% je best voor je kind(eren) en hierbij herhaal je vaak wat je zelf bij je ouders/opvoeders hebt geleerd of waarvan je zeker weet dat je dat niet wilt leren aan je kinderen.
We kunnen niet meer doen dan onze kinderen zo goed en zo kwaad als we kunnen opvoeden naar zelfstandige volwassenen. Daarmee voelen we ons verantwoordelijk voor en verbonden aan onze kinderen, en je past een groot deel van je leven aan op die van je kinderen.
We doen ons best om onze kinderen te beschermen, te behoeden voor gevaren van buiten, te voeden met eten en drinken, te leren wat goed en kwaad is en vooral wat we zelf allemaal nog belangrijk vinden wat ze mee moeten krijgen. Er is voor het kind maar zeker ook voor de ouder veel te leren van dit opgroeiproces. Je komt vaak in lastige situaties met je kinderen waarvan je je afvraagt wat is wijsheid, wat moet ik nu doen of zeggen en welke gevolgen heeft dat? Hierover is geen boekje geschreven of op Google een tip te vinden in wat te doen bij……
Kinderen zijn een deel van je maar ook individuen op zichzelf
In mijn beleving zijn kinderen een deel van je, echter zijn het ook individuen op zichzelf. Ze krijgen waarden en normen/overtuigingen, gebruiken en tradities geleerd van hun familie. Echter, het is geen ‘eigendom’ van jou als ouder, je mag ze opvoeden en zodra ze zelfstandig zijn, kiezen ze hun eigen weg en laat je ze daarin los.
Ouder zijn leer je door je kinderen
Wie heeft jou nu geleerd hoe moeder te zijn? Dit doen volgens mij een groot deel je eigen kinderen. Zij leerden mij door te huilen, door ziek te zijn, door bepaalde gedragingen en problemen hoe ik voor hen moest zorgen, troosten, voeden, loslaten, grenzen bewaken, etc. Wat bij het ene kind werkte, werkte weer niet bij het andere kind. Dus kort door de bocht gezegd, leren je kinderen jou wat moeder en vader zijn is en wat dit inhoudt.
Kinderen zijn vaak een spiegel voor jou als ouder
Vooraf heb je er beelden bij gemaakt maar in het dagelijkse leven dit zelf ervaren is toch iets anders. Ze halen vele fijne maar ook slechte gevoelens en emoties in ons naar boven. En zo zijn kinderen ook vaak een spiegel voor jou als ouder. Hoe bedoel ik dat nu?
Als kinderen druk gedrag laten zien en vooral horen, dan wordt er vaak tegen de kinderen gezegd dat ze rustig moeten zijn, maar wat spiegelen de kinderen jou? Mogelijk ben je innerlijk heel onrustig omdat je druk bent met vanalles en vooral in je hoofd.
Of stel je bent iemand die niet goed weet waar zijn eigen grenzen (please gedrag) liggen. En zo’n kind dramt vaak om iets per se te willen hebben en blijft hierover doorgaan totdat hij het heeft. Mogelijk dat jij je iedere keer machteloos voelt, omdat je kind iedere keer komt met alles te vragen waarvan hij inmiddels weet dat hij het niet mag of dat jij het niet wilt.
Je zal dit dan als lastig ervaren en mogelijk je afvragen wat er mis is met dit kind? Maar misschien is er niets mis met dit kind maar laat hij jou iedere keer (onbewust) dat machteloze gevoel ervaren, waardoor jij gaat zien hoe grenzeloos je bent of hoe pleasend je kan zijn. Dus leert het kind nu alleen van jou of leer jij ook van het kind? Bijvoorbeeld je eigen grenzen beter leren kennen? Wat wil je nu echt wel of niet en hoe zorg je hierin voor jezelf? Dus kinderen kunnen hele duidelijke spiegels zijn in wat jij nog kan leren in het leven.
Nog een voorbeeld: Stel je vindt het lastig om dingen uit handen te geven, om controle los te laten, omdat je angst hebt voor verlies. Dan zal je kind je mogelijk heel vaak spiegelen om los te leren laten door alles te vragen of te doen waar jij aan wil vasthouden of controle over wil houden.
Of in je familie was het belangrijk dat de “slechte dingen” in het gezin bleef en niets naar buiten mocht komen, want wat zou men wel niet kunnen zeggen of denken over jou als ouder? Dan kan een kind gaan spiegelen door allerlei kattenkwaad uit te halen waardoor de buitenwereld hier juist wat van gaat vinden.
Kijk niet naar wat niet goed is maar kijk naar wat je kinderen je duidelijk willen maken
Zo zijn er talloze dingen die kinderen jou als ouder laten zien en vaak zijn dat dingen waarvan we ons vaak nog niet van bewust zijn. En kijk je of denk je al op deze manier? We kijken naar het kind met gedrag wat we willen of niet willen en eisen of leggen het kind op dat het voor ons gaat veranderen of we zoeken allerlei redenen buiten onszelf om maar te verklaren waardoor dat kind zo’n gedrag laat zien. Je kan ook naar jezelf gaan kijken naar wat zij ons duidelijk willen maken? Ik hoop dat ouders dit gaan doen om te kunnen groeien en mogelijkheden gaan zien in plaats van kijken naar wat niet goed is. Want op die manier hoeft dat kind dat gedrag niet meer zo nadrukkelijk te gaan laten zien.
Dus als je voelt dat je innerlijk voelt dat je heel druk/onrustig bent en je zou dat voor jezelf erkennen dan hoeft het kind dit niet meer zo te laten zien. Behalve als het kind vanuit zichzelf druk is. Ga zoeken naar antwoorden in jezelf, zodat je kind niet volledig de verantwoordelijkheid of de schuld krijgt van zijn gedrag of moet veranderen, omdat dit voor jou als ouder beter uitkomt.
Hoe ik mezelf beter leerde kennen
Zo heb ik me zelf beter leren kennen door mijn kinderen. Ik meende dat ik beter niet tegen mijn kinderen kon zeggen als ik me niet goed voelde. Echter kinderen voelen alles heel goed aan van jou als ouder, zonder dat ze precies weten wat er speelt. Toen ik begon te leren uit te spreken dat ik geen goede dag had, door bijvoorbeeld verdriet of drukte op het werk, leerden mijn kinderen dat dit van mij was en dat dit dus niets met hen te maken had. Zo kunnen kinderen leren scheiden wat gevoelens zijn van de ouder en wat van hen als kind.
Kinderen willen goed doen voor jou als ouder
Kinderen weten vanaf jongs af aan dat ze afhankelijk zijn van hun ouders (vaak vooral van moeder). Ze willen dus de verbinding met hun ouder en doen er alles aan dat de ouder hen ziet en hoort. Andersom zijn kinderen ook heel loyaal naar de ouders (oftewel liefde). Dit betekent dat kinderen al heel jong goed willen doen voor de ouders. Deze ‘trekkracht’ is heel sterk en dat is ook de reden waarom kinderen alles blijven doen om het leven van de ouders te “vergemakkelijken” ten koste van zichzelf.
Ook op latere leeftijd hebben volwassen kinderen er nog last van als het met hun ouder niet goed gaat en alles weigeren wat kinderen voorstellen ten goede voor de ouder. Kort door de bocht zou het voor kinderen het beste zijn als ouders ‘gelukkig’ zijn en het goed voor hebben met zichzelf. Dit maakt dat kinderen niet ‘belast’ worden met de gevoelens van hun ouders. Toch blijkt dit in de praktijk een heel karwei te zijn, aangezien we veel lasten dragen van vorige generaties waar we ons niet van bewust zijn en toch steeds blijven doorgeven.
Dus het innerlijk bezig zijn in jezelf en je daar meer bewust van worden heeft een positief effect op de volgende generatie. Dat wil niet zeggen dat je alles bij jezelf moet oplossen maar dat je je kind kan leren onderscheid te maken tussen jou en het kind. Dit doe je door bijvoorbeeld dat wat jij moeilijk vindt, dat dit bij jou als ouder er mag zijn en dat je dit draagt, omdat je de ouder bent en dat het kind, kind mag zijn, onafhankelijk van de leeftijd.
Dankbaarheid
Ik ervaar het als heel bijzonder dat ik zoveel heb mogen leren van mijn kinderen, dat zij mij zoveel spiegels van mezelf hebben voorgehouden, wat ik zeker niet altijd fijn en makkelijk vind, maar waar ik naar kan kijken en van kan leren. Dus dankbaar dat dit nog steeds zo is.
