Vaak hoor ik mensen zeggen; “ik vecht voor mijn relatie” of “ik vecht tegen de ziekte”. Natuurlijk begrijp ik dat dit een manier van uiting geven aan, is. Maar wat blijkt in de praktijk, dat ze qua energielevel compleet “kapot” zijn van dit vechten. Ze zijn doodmoe en kunnen eigenlijk niet meer. Ik heb me altijd afgevraagd wat bereik je dan met dat vechten?
Ik wil in dit artikel belichten wat je mogelijk met dat “vechten” doet. En dan bedoel ik niet letterlijk het lichamelijk vechten door op de vuist te gaan, maar het vechten in je hoofd of met woorden, dus figuurlijk.
Als je ervan uitgaat dat twee individuele personen de relatie vorm geven en gaat vechten voor de relatie, dan vecht je dus tegen je partner? Of als je een ziekte hebt, wat op dat moment een deel is in je lichaam wat ‘ziek is of niet werkt’ en je zou ertegen vechten, dan vecht je dus tegen je lichaam?
Natuurlijk begrijp ik dat je in spreektaal met ‘het vechten’ bedoelt, om iets te kunnen doen aan het probleem, een actie. Laten we dit eens anders benaderen.
Vechten voor je relatie
Als je een relatie hebt en je wil je hiervoor inzetten, dan blijf je vaak op jouw manier allerlei dingen uitproberen in de hoop dat de relatie slaagt. Je probeert van alles uit om de ander te beïnvloeden zodat de ander gaat doen wat jij graag wil of je probeert de ander te overtuigen van jouw mening, etc. Als dat niet lukt, ga je nog harder je best doen. Zo raak je uiteindelijk uitgeput omdat je merkt dat de ander niets gaat veranderen of er verandert niets voor jou.
Hierover zeggen we dan dat we ‘vechten’ voor de relatie. Echter wat gebeurt er als je gaat vechten? Dan heeft de ander geen andere keus dan te gaan terugvechten of te vluchten. Dus het effect is, hoe harder je vecht, hoe harder de ander ook gaat vluchten of vechten. Dit is een logische reactie, echter zie je het niet van jezelf en ook niet wat het effect hiervan is op de ander.
Ook zie je niet dat dit “in jezelf” blijven vechten geen gewenst effect heeft. Je blijft in je hoofd bezig met wat de ander wel of niet doet of waarom die ander je niet begrijpt of niet tegemoetkomt aan hetgeen jij wil. Zo ben je dus in je hoofd bezig met wat je wil van de ander, maar uiteindelijk zit jij “in” jouw hoofd met jezelf en met de ander te “vechten”. Maar het speelt zich vooral af in jouw hoofd. De ander geeft jou mogelijk wel een aanleiding, echter het gebeurt allemaal in jou, dus het is ook van jou.
Dus zodra je focus legt op een ding (in dit geval een negatief deel) dan gaat daarover ook het gevecht over ontstaan. Hoe meer je hier aandacht aan geeft, hoe negatiever het wordt en hoe meer het op de voorgrond komt te staan en hoe meer energie het kost. Je gaat jezelf focussen op alles wat niet goed gaat. Hoe zou jij het vinden als iemand jou gaat corrigeren als er een aantal dingen niet bevallen?
Toch kan de situatie soms een heftige reactie in je teweeg brengen door iets wat de ander wel of niet doet of zegt. Je merkt aan jezelf dat je meteen “aan” staat, reageert of jezelf terug trekt. Op het moment dat je dit ervaart, is het gevecht al in je gestart.
Het vechten begint vaak bij jouw eigen “pijn”punten
Wat doe je dan? Wat maakt dat jij je dit zo aantrekt of wat raakt je hier zo in? Vaak zijn het “pijn”punten uit je eigen leven die dan opeens in de herhaling gaan, zonder dat je dit misschien meteen door hebt. We willen dan dat de ander die pijnpunten oplost zodat jij er geen last meer van hebt. Maar daar ligt niet de oplossing. De ander kan je tijdelijk wel helpen of steunen in die pijnlijke dingen maar kan deze niet voor jou oplossen.
Stel dat je in het verleden bent gepest op school en je hebt het gevoel gehad dat je niet de moeite waard was. Dan kan je in de situatie terecht komen dat je merkt dat je partner niet voor jou gaat en het gevoel van niet de moeite waard voelen komt dan weer naar boven. Dan kun je van je partner eisen dat hij je wel de moeite waard moet vinden, echter dit is maar van tijdelijke aard, als je partner je dit wil geven. Want zodra je partner de aandacht hierop verslapt doordat degene zelf niet de ruimte heeft om hier alert op te zijn, dan krijg jij toch weer het gevoel niet de moeite waard te zijn.
Dit wordt dan een gevecht met en tegen de ander. Maar bovenal is het een groot gevecht in jezelf. Namelijk je voelt en vindt jezelf niet de moeite waard. Zodra je door hebt dat dit is wat de situatie jou laat zien, dan kun jij je dit zelf gaan geven. Jij bent de enige die jou jezelf kan waard vinden en hier trouw aan kan zijn. Zodra je dat kan, dan heb je het minder nodig van de ander en zie je dat het je jezelf waard vindt, gaat uitstralen waardoor je dit nog meer terug krijgt. En de kunst is om het gevoel/overtuiging los te laten dat de ander jou mogelijk niet de moeite waard vindt.
Ziekte zorgt ook voor een gevecht met jezelf
Zo gaat het ook met ziek-zijn. Hoe meer je wil dat de ziekte er niet is, hoe meer deze zich op de voorgrond dringt en je dag of je leven gaat beheersen, en dan ontstaat het gevecht tegen de ziekte.
Het verschil met ziekte is dat er geen aanleiding is van een andere persoon, maar hetzelfde is dat het ‘gevecht’ ook aanwezig is in/met jezelf. De gedachte hierbij is dat een deel van je lichaam ‘ziek’ is en daarmee zoveel ongemak veroorzaakt dat je focus gaat naar dat onderdeel. Dit vraagt zoveel aandacht van jou en mogelijk de gezonde delen mee trekt in bijvoorbeeld moeheid.
Maar je bent veel meer dan alleen je lichaam. Ook geldt dat voor een psychische stoornis. Het psychische deel vraagt zoveel aandacht van je dat je tot niets anders kan komen.
Mijn eigen ervaring met vechten tegen jezelf
Ik heb bijvoorbeeld in het verleden een nekhernia gekregen. Dat was zo’n overweldigende pijn (zenuwpijn) dat ik me niet kon concentreren, ik kon niet slapen, ik kon niet werken, alles was te veel. Mijn energielevel zat onder 0. Ik wilde het gewoon niet hebben, die pijn, dat ongemak en die beperking.
Ik heb gevochten tegen de zenuwpijn, tegen dat ongemak, ik was lastig op mijn lijf dat die het niet meer deed, zoals ik dat wilde, het kwam nu niet uit, ik wilde niet ziek zijn, etc. Het liefste had ik pijnstillers die alle pijn wegnamen, maar deze hielpen niet voldoende en gaven te veel bijwerkingen. Ik wilde die nekpijn gewoon niet hebben.
Wat zorgde voor een gevecht met mijn nek, toen mijn hele lijf, toen ook mijn psyche (concentratie tekort) en ook sociaal (ik kon nog geen gesprek verdragen). Ik was zo boos en teleurgesteld in mijn eigen lijf en alles wat erbij kwam kijken! Totdat ik me realiseerde dat mijn lijf het ook even niet mocht doen en ik mijn lijf genegeerd had, toen het wel goed functioneerde en dat ik niets anders kon doen dan aanvaarden dat dit de situatie nu was.
Dus toen ik dat deel, wat even niet goed functioneerde en zelfs heel hard aanwezig was, erbij kon nemen en het er laten zijn (zonder oordeel), toen kon mijn lijf gaan rusten want het ‘gevecht’ met mezelf was klaar. Dit was niet iets wat ik eenmalig deed en het was opgelost.
Iedere dag opnieuw was dit een oefening. De situatie nemen zoals het was… Toen begon het herstel van mijn lichaam. Binnen 2 maanden was ik weer aan het werk en kon ik weer functioneren. Natuurlijk ben ik aan de slag gegaan om mijn lichaam te helpen herstellen door fysiotherapie, osteopathie, maar ook kijken naar wat wilde mijn lichaam mij eigenlijk duidelijk maken. Waardoor is deze disbalans ontstaan waardoor mijn lichaam zo heftig reageert?
Tegen de ziekte vechten is dus mogelijk ook een gevecht tegen je eigen lichaam. Je kan zeker proberen de ziekte te genezen door allerlei behandelingen, maar ga er niet tegen vechten. Probeer rust/aanvaarding te vinden met de ziekte of het ziek-zijn. Dit vraagt dagelijkse aandacht, veel moeite en dit herstelproces gaat zeker niet vanzelf. En als men dit, als vechten bedoeld, dan dekt het de lading, want dan ben je met de ziekte en niet ertegen.
Stel dat
Stel dat als je wordt getriggerd in je relatie of ongemakken ervaart in je lichaam, dit signalen
zijn om jou iets duidelijk te maken. Wat zou dit jou dan willen vertellen?
