In het elkaar “lief” hebben kom je verschillende vormen en manieren tegen. Iedereen ervaart en geeft liefde op zijn eigen manier.
Om je mee te nemen in welke gezichten de liefde kent, zal ik eerst een soort van “logische” liefde uitleggen. Als ik je vraag of de liefde die je voelt voor je kind, stiefkind, broer/zus, ouders hetzelfde is als die je voelt voor je partner? (Ervan uitgaande dat je liefde voelt natuurlijk). Dan zal je antwoord zeker zijn dat voor iedere persoon, je liefde anders voelt. Je houdt anders van je kind dan van je partner en je houdt anders van je ouders dan van je partner.
Liefde voor je kind(eren)
En zo houd je ook van ieder kind op z’n eigen manier als er meerdere kinderen zijn in een gezin. Is dit erg? Nee, dit is de realiteit. Ieder kind wordt op een ander moment in jouw leven “verwekt” en met een andere intentie (bewust of onbewust) en gevoel. Je voelt je anders dan bij het vorige kind en je relatie zal misschien ook anders voelen en dus ook het gevoel waar dit kind in is “verwekt”. Ook het kind zelf is anders, dus de liefde voor ieder kind is anders en voor dat kind zal het speciaal en specifiek zijn.
Liefde in je liefdesrelaties
Als we het gevoel van liefde gaan bekijken in liefdesrelaties en je hebt meerdere relaties gehad dan heb je ervaren dat de vorige liefde anders is dan met je huidige partner.
Was de liefde toen meer, minder of anders? Hoe vat je dit in woorden om dit gevoel te verduidelijken? Pas wanneer je later terugkijkt dan weet je (of heb je uit ervaring geleerd) dat het niet de juiste partner was. Maar op dat moment was die persoon wel de juiste partner in die fase van je leven.
Mogelijk heb je veel inzichten over jezelf, over de liefde en over een relatie opgedaan door die vorige partner(s). Dus het is nodig en vaak nuttig geweest voor je eigen verdere ontwikkeling.
Kun je evenveel van elkaar houden op precies hetzelfde moment en met hetzelfde soort gevoel? En hoe kun je dat in woorden vatten en duidelijk maken aan de ander? Dit is echter wel iets wat we allemaal graag zouden willen. Dus zou het zo kunnen zijn dat we de liefde op een andere manier en moment aan de ander willen/kunnen geven?
Communiceren in verschillende liefdestalen
Alleen al in de manier waarop de liefde wordt geuit kan heel verschillend zijn en zelfs tegenovergesteld aan elkaar. Dus waar de een zijn liefde wil laten merken door met dure cadeaus aan te komen is dat voor de ander om aandacht te geven aan de ander.
Zo heeft iedereen een manier om de liefde te uiten maar er zijn zeker ook verwachtingen over liefde krijgen van de ander. De ander gaan leren zien wie die is en zien wat de ander jou geeft in liefdestaal blijkt lastig. Daarnaast is het ook lastig om zelf te weten en aan te geven wat jij nodig hebt van de ander om je geliefd te voelen.
In dit uitwisselingsproces kan van alles misgaan. En betekent het dan dat als je bijvoorbeeld dagelijks een fijn gesprek nodig hebt dat dat perse van je liefdespartner moet komen of kan dit ook door iemand anders gegeven worden?
Verwachtingen, behoeftes en verlangen in een liefdesrelatie
We leggen heel veel verwachtingen in een liefdesrelatie waardoor het soms onmogelijk is geworden voor beide partijen om hieraan te voldoen. (Esther Perel schrijft hier over en maakt hier TEDtalks over).
Het gaat vaak mis dat niet over verwachtingen, behoeftes en verlangens gesproken wordt in de relatie. Er wordt te weinig besproken welke behoeftes je hebt en op welke manier jij je liefde laat zien.
Vaak zegt men ja we zijn elkaar “kwijt” geraakt want we hebben een druk leven. Vaak zie ik dat ze niet alleen elkaar zijn kwijt geraakt, maar bovenal ook zichzelf. Dus de liefde voor jezelf heeft ook een gezicht!
Op welke manier zorg jij voor je innerlijke “voeding”? Dus naast dat je de relatie kan “voeden” zal je ook je eigen innerlijk moeten voeden. We zijn vaak niet meer innerlijk verbonden met onszelf, laat staan dat we een verbinding kunnen voelen met de ander. Dan vraagt dit aandacht voor beide! Je zult aandacht voor jezelf en de relatie moeten hebben.
Een relatie loopt niet vanzelf
Het is geen vanzelfsprekendheid dat de relatie vanzelf loopt terwijl we onze aandacht aan van alles geven behalve aan de relatie. Dus een goede liefdesrelatie hebben vraagt van ons dat we aandacht hebben voor ons innerlijke en de relatie, net zoveel als nodig is op dat moment. De liefde gaat uit de relatie als er niet regelmatig de verbinding wordt gezocht met elkaar.
Iedere nieuwe situatie vraagt om connectie met elkaar. Dat vraagt afstemming, praten, ruzie maken en weer bijleggen, diepe dalen en ook gelukkige en tevreden momenten, geduld en tijd, eerlijkheid en moed.
Het idee dat een relatie als vanzelf loopt klopt totaal niet met de realiteit. Het vraagt van ieder een inzet. Dat vraagt om kijken naar jezelf en je afvragen wat doe ik waardoor het goed loopt of juist niet goed. Maar zeker ook wat verwacht ik van de ander en is het reëel om dit van de ander te verwachten? Wat doe ik waardoor de ander zo reageert? Wat zegt dit over mijn ingesleten patronen? Waarin hebben we een gezamenlijkheid wat we belangrijk vinden? Op welke pijnknoppen (ik noem dit zo voor de triggers die aangeraakt worden als de ander iets zegt of doet) wordt de hele tijd gedrukt door de ander waardoor ik op een bepaalde manier reageer?
Je relatie is een spiegel van je onbewuste
Zo leggen we vaak bij de ander neer dat die ons gelukkig moet maken. Dit is echter een onmogelijke opgave en een te zware last om die bij de ander te leggen. De ander kan een toevoeging of meerwaarde zijn op geluksmomenten maar is nooit verantwoordelijk voor jouw geluksgevoel.
Misschien vraagt het om zelf onderzoek naar waar dit ongelukkige gevoel vandaan komt? Als je veel emoties ervaart in de relatie met de ander, wat herken je hierin over je verleden of wat is je verlangen dan en moet die ander dat verlangen opvullen en/of ga je hier zelf mee aan de slag? Vaak is je partner een trigger die pijnlijke dingen uit je verleden naar boven haalt, zonder dat je dit door hebt. Dan vraagt het ook zelf onderzoek. Ik ben ervan overtuigd dat relaties een spiegel zijn voor je innerlijke/onbewuste, die dan opeens bewust gemaakt wil worden.
Een voorwaardelijke relatie
Een relatie gaat allerlei fases door. Iedere keer maak je samen een verdiepingsslag, echter die loopt niet altijd gelijk met elkaar. Dus soms vraagt het tijd en geduld om situaties te overbruggen totdat je weer samen op loopt.
Vaak willen we de ander veranderen want als de ander veranderd, dan komt het goed. Eigenlijk weten we wel dat dit niet kan, maar je weet even geen andere manier. De ander gaat niet veranderen omdat jij dit wilt of eist. Je zou zelf ook niet willen dat de ander wilt dat jij verandert. Want we willen nu net dat de ander ons accepteert zoals we zijn. Maar vaak is het probleem dat we onszelf niet accepteren zoals we zijn.
Liefde blijkt vaak voorwaardelijk of competitief. Als je een “volwassen” relatie wil krijgen dan zal je hiermee aan de slag moeten gaan. Als je de ander kan zien zoals die is en volledig accepteren (dit is een hele opgaaf)=liefde, jezelf volledig accepteren =zelfliefde (is ook niet gemakkelijk) in alle + en -, de relatie als niet vanzelfsprekends te beschouwen, elkaar loslaten en toch verbonden blijven, alle kwetsbaarheden, angsten, schaamte, schuldgevoelens en je slechte kanten durven te bespreken.
En voor dit alles heb je tijd en situaties nodig om zo te gaan ervaren wat dit doet met de relatie en met jezelf. Zo ontstaat er steeds meer diepgang en leer je elkaar steeds beter kennen in allerlei moeilijke maar ook geweldige momenten die langs komen.
Zo voeden we ook vaak voorwaardelijk onze kinderen op. Want we hebben een beeld van waar onze kinderen aan moeten voldoen. Al van kleins af aan worden onze kinderen langs een meetlat gelegd op het consultatiebureau, op school moeten ze volgens een “gemiddelde” norm voldoen en sociaal gezien, moeten ze in de maatschappij passen en zelf willen we onze kinderen gelukkig zien want als ze dat niet zijn dan kunnen we dat moeilijk verdragen. Dus geven we onvoorwaardelijke liefde (=zonder voorwaarden)? Of zijn we bereid daarnaartoe te groeien?
Je liefdesrelatie is een grote leerschool
Zelf heb ik ervaren dat een liefdesrelatie een grote leerschool is. Het leren van en over mijzelf in relatie tot de ander. Waar heb ik teveel gegeven en waar ben ik tekort geschoten, wie ben ik, waar liggen mijn pijnpunten, waar ben ik destructief naar mezelf en naar de relatie. Hoe kan ik de ander loslaten en toch verbinding ervaren? Waar ben ik te bepalend en waar te grenzeloos. Het een kan niet zonder het ander.
Ik heb geleerd dat mijn partner de spiegel is van alles wat ik te leren had. Toch ben ik er een veel rijker mens van geworden. Ik zeg altijd dat ik een eerste en tweede huwelijk heb gehad met dezelfde man. Het eerste huwelijk was voor mij vaak moeizaam, onzeker, hard mijn best doen met verkeerd resultaat, eenzaam, naar mezelf gericht, niet wetend, onbewust, trial en error, geen ruzie mogen maken, het beter willen doen en toch niet succesvol.
Het tweede huwelijk was veel meer met vertrouwen, duidelijkheid, mijn grenzen wetend, mijn behoefte kennend, een stevig basisgevoel, weten hoe te praten, gehoord en gezien worden. In beide huwelijken was er ook liefde en fijne momenten en toch zagen beide huwelijken er heel anders uit. Dit had alles te maken met leeftijd, ervaringen, situaties, omstandigheden, etc. In alles moest ik eerst naar mezelf gaan kijken en daar beginnen. Daar lag ook de oplossing om het anders te gaan doen.
Meerdere soorten liefdes
Ik krijg in mijn praktijk te maken met geheime relaties, minnaars, minnaressen, buitenechtelijke relaties, etc. In mijn eigen weg hierin, maar ook terug gehoord van anderen, heb ik geleerd dat er meerdere soorten liefdes zijn. Er is niet maar een definieerbare soort liefde. Zelfs de liefde die je voelt voor jezelf is niet standvastig en altijd hetzelfde.
We maken wel voor onszelf een definitie over liefde en “plakken” die op de ander en verwachten dat hij/zij dit ook zo moet zien, voelen, doen en graag op dezelfde manier teruggeven.
Stel je zou de liefde wat meer gezichten geven, wat zou dit jou op kunnen leveren?
